EnglishDit is een ervaring die een deelnemer heeft opgeschreven naar aanleiding van het retreat Temple of Transformation.
Kruipend, als een viervoeter die we ooit waren, begeef ik me tastend in het donker richting toilet. Het is nacht maar de tijd lijkt nu hier niet aanwezig te zijn. “Hoe ben ik hier belandt?!” Ik word bestookt door beelden van angst en geweld. Ze maken misselijk en lijken tegelijkertijd persoonlijk als onpersoonlijk. Het duister om me heen bevindt zich nu ook in mij zo lijkt het, zo voelt het. Het plantmedicijn betekent o.a. liaan van de ziel, de voorouder en de dood. Daal ik daar nu in af? Ik bevind me letterlijk en figuurlijk in een ongekende dimensie. Hier lijken andere wetten te gelden voorbij het menselijk bevattingsvermogen. En tegelijkertijd toch soms weer een flits, een moment van bewustzijn van waar ik in me bevind. Soms een toeschouwer, vaker deelnemer in die andere “wereld”, andere dimensie(s) bevolkt door wonderlijke, speelse, kleurrijke en liefdevolle wezens en vormen die zich tijdens deze sessie iets minder lieten zien. Blijkbaar moest ik op iets anders worden gewezen.
Het is geen cliché maar de taal schiet tekort om dit te duiden. Het menselijk perspectief lijkt te beperkt of gewoon niet in staat om dit AL te bevatten. Alleen via en in de ervaring laat het zich wellicht “kennen”. En dan toch deze poging dus. Een tastend zoeken in en door de taal naar en in het bewoonde rijk van deze twee planten, die helen en inzicht brengen. Dank allen in de lange lijn van de geschiedenis van het plantmedicijn die DIT hebben weten te realiseren!
De heftige en confronterende en soms eenzame reis over de nachtzee die veel ongemak, zowel lichamelijk als mentaal teweegbracht, je ego (trucjes) blootlegt, brengt je uiteindelijk meer licht en ruimte. Maar, daar dacht ik ’s nachts, misselijk op de tast en kruipend over de vloer, toch echt anders over! Veel moeten overgeven. Dat moest er blijkbaar uit. Moest denken aan mijn vorige sessie die zich grotendeels naar het licht oprichtte terwijl deze meer een afdaling in de donkere regionen van mijn/een geest/ziel was. Daarin verkerend kon ik bijna niet voorstellen hoe het is het om hier te zijn. Hier kan ik me weer moeilijk voorstellen hoe het was om daar te zijn. Toch is er iets gezaaid. Of zat het er al, maar is het, door het donker heen, aan het licht gebracht? Een duisternis die inzicht geeft. Het afdalen erin werd uiteindelijk, in de ontbering, een bepaalde vorm van openbaring waar iets in me lijkt door te resoneren.
Er is een wondere plantenwereld waar we kunnen binnentreden. In afdalen of opstijgen. In kunnen verkeren. Worden opgenomen. Die ons liefdevol kan omhullen en (iets van) onszelf kan onthullen. Die ons iets ontsluit waardoor we kunnen helen. Die ons symbiotisch en tegelijkertijd kan laten denkenvoelen. Een immense en ongekende natuurkracht/macht die iets van wijsheid, richting, vrede en liefde kan brengen. En soms zelfs meer dan dat. Die licht op het verborgene, de schaduw kan werpen.
Dank Mona en Yourie, de geluidsmagiër, die dit hebben weten te realiseren en ons zo wijs, speels en liefdevol hierin hebben begeleid! Ons in hun muziek onderdompelden. Soms bijsturend en dan weer wat richting gevend. Als bakens in onze reis over een (nacht)zee. Dank.